پدر که باشی، در هیچ کتابی جایی نداری و هیچ چیز زیر پایت نیست.

بی منت از این غریبگی هایت می گذری تا پدر باشی.

پشت خنده هایت فقط سکوت می کنی.

پدر که باشی به جرم پدر بودنت، حکم همیشه دویدن برایت میبُرند.

بی اعتراض به حکم فقط می دوی.

بی رسیدن ها می دوی و در تنهایی ات نفسی تازه می کنی.

پدر که باشی، پیر نمی شوی، ولی یک روز بی خبر تمام می شوی، 

تمام می شوی و پشت ها را خالی می کنی.

با تمام شدنت باید حس آرامش را بعد از عمری تجربه کنی.

ولی

 پدر که باشی در بهشتی که زیر پای تو نبود هم دلهره هایت را مرور می کنی...

نصایح شیخ بهایی به فرزندش  : 

آدمی اگر پیامبر هم باشد از زبان مردم آسوده نیست

اگر بسیار کار کند، می‌گویند احمق است

اگر کم کار کند، می‌گویند تنبل است

اگر بخشش کند می‌گویند افراط می‌کند

اگر ثروت اندوزی کند، می‌گویند بخیل است

اگر ساکت و خاموش باشد می‌گویند لال است

اگر زبان‌آوری کند، می‌گویند وراج و پر رو است

اگر روزه بدارد و شب‌ها نماز بخواند می‌گویند ریاکار است

و اگر نماز نخواند می‌گویند کافر و بی دین است

پس فرزندم نباید به حمد و ثنای مردم اعتنا کرد و جز از خداوند نباید از کسی ترسید.