ما آدم ها : 

 با یک سبد در جلو و یک سبد در پشت راه می رویم. 

در سبد جلو صفات نیکمان را می گذاریم و

در سبد پشتی، عیب هایمان را نگاه می داریم. 

به همین دلیل در روزهای زندگی، چشم هایمان را به صفات نیکمان می دوزیم و

 در همین زمان بی رحمانه

 از پشت سر عیوب سفرانمان که پیش روی ما حرکت می کنند، را می بینیم. 

اینگونه است که درباره ی خود بهتر از دیگران داوری می کنیم؛  

بی آنکه بدانیم، کسی که پشت سر ما راه می رود،

درباره ی ما به همین شیوه می اندیشد ...