رود خردی که به دریا میرفت
چه به سر داشت
چه آمد به سرش
سینه میسود به خاک
سر به خارا میکوفت
چاله را با تن خود پر میکرد
تا سرانجام از آن رد میشد
آه، آن رود روان دیگر نیست
گر فرومانده، زمینش خورده ست
گر رسید ست به دریا، دریاست
رود رفته ست ودر این بستر خشک
چاله ای است و در او مشتی آب
که زمین میخوردش
قصه اینست که آن آب منم
هوشنگ ابتهاج
